قطعنامه در راه

قطعنامه در راه
چند روزی می شد که از اخبار جامعه به کل بی خبر بودم، تا ابنکه امروز روزنامه گرفتم. تمام تیتر های اصلی صفحه اول روزنامه به قطعنامه احتمالی علیه برنامه هسته ای ایران مربوط می شه.خدا به داد برسه.
اون که مسئول درجه یک پرونده و منصوب شده از مسئول اول کشورهست می گه: اگه قطعنامه صادر بشه حکم دشمنی هم صادر خواهد شد و در ضمن از جنگ و ذره عقلی که احتمالا در وجود پرزیدنت بوش هست می گه. یکی دیگه که مسئول رسیدگی به پرونده از سوی شخص اول کشور است می گه اگر این جوری باشه و یه ذِقِلِه(=ذره) بره بالا و یه ذقله بیاد پایین می شه روی قطعنامه صحبت کرد تازه واسه دلخوشی ما آخر عاقبت جنگ رو به یادمون می آره. اون یکی هم که مسئول درجه اول وراجی و دادن بهونه دست خیلی ها است و از سوی مردم انتخاب شده تنها چیزی را که تا به حال از قطعنامه دیده فقط کاغذش هست (دارم یواش یواش به سواد خوندن و نوشتن طرف هم شک می کنم).
مگر عاقبت شش سال آخر جنگ برای ملت ما چی بود؟ مگر حالا همون که ستون انقلاب است، با مدرک به همه نشون نداد که رهبر و بنیانگذار این نظام گفته در سال های آخر جنگ فقط شکست نصیب مملکت ما شده؟ درسته پرزیدنت اون ور آبی ها شعورش در واحد ذره جا می گیره ولی به نظر شما برای محاسبه شعور پرزیدنت این ور آب می توان از واحدی به جز ذره استفاده کرد؟ آخر وقتی نمایندگان دولی که خود را مسئول رسیدگی به پرونده خطرناک (!!!؟) هسته ای ایران می دونن، می گن به توافق ها خوبی رسیده ایم، با دبدن اختلاف نظر فاحش در یک مورد واحد بین دو نفر از کسانی که اتفاقا از سوی یک نفر (شخص اول مملکت) برای رسیدگی به همین پرونده منصوب شده اند، وجود دارد. به چه باید امید داشته باشیم؟
اگر خیلی خوش بین باشم (که مثلا من جزو این دسته هستم) تا چند سالی جنگی در کار نخواهد بود. اما... اما تحریم. اینه که پدر ملت و دولت را در خواهد آورد.
یه احتمال دیگه هم هست اونم اینه که همونطور که الان روس های بی همه چیز ما رو کردن خر و دارن از ما سواری می گیرن، تازه یه غورت ونیمشان هم باقیه. به جای اونا این سواری را به قدرت های غربی بدهیم. تازه آخرش هم فکر می کنیم با استقلال کامل داریم سواری می دهیم و کلی هم ذوق می کنیم.
مگه الان ذوق استقلال و ابتکار عمل خودمونو نمی کنیم؟
..............................................
پنگوئن نوشت1: اون موقع ها می اومدن تلویزیون می گفتن خارجی ها جرات ندارن علیه ایران قطعنامه بدهند. فکر کنم با این که این روزا صادر می شه تعداد قطعنامه ها می شه دو تا.
پ.ن2: آقای وزیر آموزش و پرورش فرموده من از مطالبات و کلا برنامه معلمان معترض خبر ندارم تازه من که هیچ مدیران مدرسه های اون ها هم خبر ندارن. خواستم خدمت شان عرض کنم خیلی به خودشان سختی ندهند تا چند سال دیگه وزیر آموزش و پرورش آمریکا می آید و به مطالبات معلمان نسل فردای کشورمون رسیدگی می کند، شما فعلا صندلی رو بچسب مواظب هم باش کسی به معجزه هزاره سوم چپ چپ نگاه نکنه که خیلی بد می شه.

پ.ن3: فکر کنم "فراخوان صلح خواهی ملت ایران" لپ مطلب را گفته. اینم حرف درستیه به نظر من البته.