کارت بی هوش سوخت

کارت بی هوش سوخت
از سوی مسئولان رسمی کشور اعلام شده است، از تاریخ اول خردادماه امسال بنزین فقط به وسیله کارت های هوشمند سوخت ارائه می شود. خبر مهمی است. خوب و بدش را هم اقتصاد دانان می دانند و من فقط می توانم حدس بزنم از لحاظ زیست محیطی طرح مفیدی برای ایران خواهد بود.
حالا این وسط نقش ما چیه؟ هیچی، تا یک ماه پیش که نشسته بودیم خونمون تا کارت هوشمند سوخت همانطور که وعده داده شده بود تشریف بیاورد جلوی درب منزل. اما وقتی دیدیم که خبری از کارت مذکور نشد، تصمیم گرفتیم خودمان وارد عمل بشویم. با جمع شدن تعدادی از ماشین های دور و اطراف جمعا مسئولیت پیدا کردن سرنوشت کارت های چهار ماشین با من شد. طبیعتا اینترنت اولین و به روز ترین گام برای رهگیری این کارت هاست. تقریبا جزو اولین کسانی بودم که به این سایت مراجعه کردم. پلاک هر چهار ماشین را وارد کردم. به جز یکی از آن ها که در مرحله صدور کارت تشریف داشت برای بقیه ماشین ها کارت صادر و پست شده بود و من هم شماره مرسوله را یادداشت کردم. حالا نوبت اداره پست می شه. جای شما خای از آن روز تا به حال کار ما شده به اداره پست رفتن و جواب بی ربط شنیدن. مثلا توی اینترنت نوشته کارت به اراک پست شده، اما پست اراک می گه اینجا نیست. تا امروز از چهار ماشین فقط کارت یکی از آن ها رسیده تازه اینم ماجرایی داره، توی اینترنت محل کارت را یکی از ادارات پست تهران معرفی کرده اما ما کارت ماشین را از اراک گرفتیم در ضمن آدرس مالک خودرو هم تهرانه. بلاخره مملکت وقتی گل و بلبل باشه نتیجه اینجوری می شه دیگه!
حالا سه روز مونده به اجرای طرح. و سه تا ماشین روی دست ما بدون کارت سوخت مونده. بلاخره بعد از تلاش بسیار موفق شدیم در اداره پست اراک یک نفر را برای راهنمایی پیدا کنیم و ایشون لطف کرده اند و به ما گفتند که کارت های مان یه جایی در بین ادارات پست گم و گور شده و برای پیدا کردن جایی که رفته باید از طریق اینترنت "کد دبش" مرسوله ها را پیدا کنیم و ببریم خدمت ایشون و بعدش دیگه خیالمون راحت باشه.
حالا مشکل جدید اینه که باید به سایت اداره پست مراجعه کنم و در این شلوغ بازار کار کردن با این سایت هم مصیبتی داره. بلاخره کد های دو تا از ماشین ها را پیدا کردیم و ان شاء الله گوش شیطون کر، فردا باید ببریم خدمت آقای پستچی مهربون. تا بلکم موفق به زیارت کارت های هوشمند سوخت ماشین ها باشیم.
اما متاسفانه هنوز یک مشکل باقی می مونه. من گفتم چهار تا ماشین کارت سوخت لازم داشت. یکیشون که همون اول کار کارتش پیدا شد. دو تای دیگه هم طبق گفته آقای پستچی فردا پس فردا از توی انباری یا سطل آشغال و یا یه جای دیگر اداره پست پیدا خواهد شد. اما ماشین چهارم.
از سه هفته پیش تا همین امروز تنها خبری که از کارت این ماشین سراغ داریم اینه که در دست صدور است. حالا کی صدور می شه و کارش به برنامه پنج ساله چندم خواهد رسید، خدا می دونه. فکر کنم کارت این ماشین زمانی صادر بشه که سیستم توزیع بنزین اساسا حذف شده باشد و دیگر اثری از ماشین های بنزین سوز در خیابان ها دیده نشود!
ولی آخه چرا بین چهارتا ماشین عدل باید ماشینی که مال خودمونه دچار این سرنوشت بشه؟
به این می گن شانس پگوئنی.