شوراها(2)

شوراها(2)
فرصت
شرایط حاکم بر کشور در عرصه های داخلی و خارجی در حال حاضر بسیار سردرگم و مبهم است. همین امر شرایط را برای روز 24 آذر دچار ابهام می کند. از طرفی احمدی نژادی داریم که دارای محبوبیتی (اگرچه کمتر از خاتمی) در بین جامعه علی الخصوص اقشار ضعیف و متوسط دارد، در سوی دیگر او کشور را به سوی فاجعه خود خواسته سوق می دهد (برای درک بهتر به ماجرای تعلیق فوتبال توجه کنید چه جوری خودمان خودمان را به دردسر انداختیم و دو قورت و نیممان هم باقی است). در جامعه شرایط دشواری را می بینی که واقعا خر تو خری (حالا شیر تو شیر) است و هیچ کس نمی داند با آن چه کند. وقتی به الگوهایی که ایران دارد و به مشابهت با آن ها افتخار می کند(البته به صورت غیر مستقیم) نگاه می کنی. مثلا محبوبیت احمدی نژاد در بین جوامع جهان سومی علی الخصوص از نوع اسلامی اش به دلیل ایستادگی مقابل آمریکا، و وقتی به نوع و روش کارهایی که انجام می دهد دقت می کنی، یاد معمر قذافی می افتی که چگونه با ساختن بزرگترین کارخانه ی لوله سازی خاورمیانه رگ خواب جوانان انقلابی 30 سال پیش را ربوده بود. می شنوی حاکمانمان می گویند ما بدون توجه به قدرت های جهانی به راه خود در دست یافتن به انرژی هسته ای ادامه خواهیم داد. حال آن ها (سازمان ملل و قدرت ها) می خواهند با ما همراه باشند یا نباشند، یاد رهبر افسانه ای کره شمالی می افتی که در عر ض چند دهه کشورش را صد ها سال از برادر دوقلوی جنوبی اش عقب انداخت.
زمانه، زمانه عقب گرد است اما چرا؟ بحث مفصلی دارد که در حد توان من و من ها نیست باید ماها جمع بشوند و بگویند.دوستان می گویند حال فرصتی است که از خراب کاری ها جلوگیری کنیم. راست می گویند راه اصلی نجات کشور از انحراف، شرکت در هر انتخاباتی است حتی اگر حداقل شرایط برای رقابت سالم وجود داشته باشد. با این حال که اعتقاد دارم متاسفانه در کارنامه دولت اصلاحات نکته مثبت شاخص و مهمی وجود ندارد اما به این هم اعتقاد دارم که بر عکس کارنامه ی دولت مهرورز نکته منفی بزرگ در آن خیلی کمتری (به قول فیزیکی ها: ناچیز) دارد. این یعنی موفقیت (حثی خیلی کوچک) در راه برقراری جامعه دموکرات.